نقطه سر خط

از اونجایی که کل خانواده استانبولی رو فقط وقتی من بپزم خیلی دوست دارن با این هیکلی که بعد از یک هفته سخت بیماری به طمع خوردن فرنی نشاسته از زیر لحاف بیرون کشیدمش پاشدم برای شام استانبولی پختم و الان داشتم تست میکردم که دیدم چه م شده، ته دیگم داره طلاییییی.

دیشب یه جمله ای تو وبلاگ بی نام خوندم دیدم قشنگ توصیف حال منه البته لازم به ذکره که از ما آذری ها جز اینم انتظار نمیره  

"ما دهه شصتی ها افتخاراتمون محدود به دوتا رژ و ریمل و عکسای نیس، ما افتخارمون به همین استعدادمون توی کارهای هنری و آشپزیه!" 

حالا من دهه هفتادی هستم ولی چون هم نشین دهه شصتی ها بودم و هستم کمالشون در من اثر کرده